Urodził się w Grudziądzu. Jest absolwentem tamtejszego II LO. Studia magisterskie ukończył w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Gdańsku. Jako 23 latek, unikając nakazu pracy, przyjechał do Szczecina. Został asystentem w Katedrze Budownictwa Wodnego Politechniki Szczecińskiej (w latach 1963–1969), następnie był starszym projektantem w biurze matematyczno obliczeniowym Prosan, a w 1970 r. został kierownikiem Działu Zaplecza Naukowo-Technicznego Urzędu Morskiego w Szczecinie. Od 1964 r. prowadził wykłady z oceanografii w Państwowej Szkole Morskiej w Szczecinie, pracując na pół etatu, a od 1969 r. – w pełnym wymiarze – w Wyższej Szkole Morskiej (WSM). Pływał na statkach eksploatacyjnych floty handlowej. Uzyskał stopień oficera pokładowego (oficer wachtowy), a po ukończeniu trzeciego fakultetu – dyplom inżyniera nawigatora. Mocne przeżycia, jakich doświadczył pływając na morzu (trzydniowy cyklon tropikalny, kiedy jako jedyny ekspert doradzał kapitanowi w wyborze bezpiecznych kursów czy akcja poszukiwania rozbitków marokańskiego statku w Kanale La Manche), wpłynęły na decyzję wyboru pracy na lądzie, acz w całości nadal poświęconej morzu. W latach 1970–1973 odbył studia doktoranckie w leningradzkiej Wyższej Inżynieryjnej Szkole Morskiej i tam obronił pracę doktorską (na temat teorii pływów) w 1974 r. Od tego roku pełnił wiele funkcji kierowniczych w szczecińskiej WSM / Akademii Morskiej (AM), m.in. wicedyrektora ds. badań naukowych Instytutu Nawigacji Morskiej, kierownika Zakładu Meteorologii i Oceanografii oraz Zakładu Nawigacji Morskiej, dziekana Wydziału Nawigacyjnego (w latach 1993–1996) i redaktora naczelnego Wydawnictwa Naukowego AM. Tytuł dr. habilitowanego uzyskał w 1988 r., a profesora w 2003 r. Prowadził zajęcia z oceanografii i meteorologii, co skłoniło go do zainteresowania się procesami zachodzącymi naturalnie na morzach i oceanach. Wypromował ponad 350 magistrów inżynierów i inżynierów w zakresie nawigacji pogodowej, 4 doktorów WSM/AM oraz ponad 220 dyplomantów na Uniwersytecie Szczecińskim. Miał dobry kontakt ze studentami i absolwentami wypracowany podczas wspólnych praktyk. Jako dydaktyk wiele prac napisał pod takim kątem, by pomagały w praktycznym rozwiązywaniu problemów podczas pracy na morzu. Jest autorem/współautorem ponad 300 artykułów naukowych i 17 książek. W pracy naukowej zajmował się problemami nawigacji i hydrometeorologii, które znalazły szerokie zastosowanie praktyczne. Poświęcił uwagę procesom optymalizacji trajektorii ruchu statku na oceanie z uwzględnieniem bieżących warunków hydrometeorologicznych. Wykorzystał rachunek wariacyjny i modelowanie matematyczne w programach komputerowych OPTY, MASTER, PALIWO i GRAFY (dopiero zaczynały mieć zastosowanie w polskiej flocie) w aspekcie bezpieczeństwa żeglugi i efektów ekonomicznych. Prowadził badania nad doskonaleniem metody izochron, spełniającej kryterium minimum czasu trwania podróży, a także opracował kryterium minimum zużycia paliwa dla znanego czasu podróży. Publikował w kraju i za granicą. Wziął udział w 75 pracach naukowo-badawczych, w tym kierował 49 projektami. Opracował 61 analiz na potrzeby floty Polskiej Marynarki Handlowej i gospodarki morskiej w Szczecinie, które zostały wdrożone przez największego armatora – Polską Żeglugę Morską.

Za działalność naukowo-dydaktyczną otrzymał 7 nagród ministra szkolnictwa wyższego, w tym 5 indywidualnych oraz Nagrodę Wojewody Szczecińskiego w Dziedzinie Nauki za wdrożenie metod programowania drogi statku na trasach oceanicznych. Współpracował z organizacjami i stowarzyszeniami naukowymi: w trzech sekcjach Komitetu Badań Morza Polskiej Akademii Nauk (PAN) (Oceanologii, Podstaw Eksploatacji Maszyn oraz Nawigacji Komitetu Geodezji i Kartografii), z Zespołem Techniki Morskiej Komitetu Transportu PAN, Akademią Inżynierską w Polsce oraz z Polskimi Towarzystwami: Nautologicznym, Geofizycznym, Bezpieczeństwa i Niezawodności, a także ze Szczecińskim Towarzystwem Naukowym oraz z Lions Club Szczecin Magnolia i Akcją Katolicką. Był członkiem komitetów naukowych i organizacyjnych wielu konferencji. Ma szerokie zainteresowania: jazda konna, kajakarstwo, narciarstwo, turystyka. Umiejętności hippiczne pozwoliły mu przeżyć przygodę z X Muzą (zagrał epizod w filmie Pan Wołodyjowski). Wieloletni redaktor naczelny i naukowy wydawnictwa naukowego WSM/AM. Z okazji jubileuszu 50-lecia pracy naukowej uhonorowany książką Per aspera ad astra. Żona Elżbieta, dwie córki – Maja i Marta oraz czworo wnucząt.